306 / 496
TBK’nın 417. maddesi ise bu konuda dayanak olabilecek açık bir
düzenleme getirir. Buna göre “
işveren, hizmet ilişkisinde işçinin kişili-
ğini korumak ve saygı göstermek ve işyerinde dürüstlük ilkelerine uy-
gun bir düzeni sağlamakla, özellikle işçilerin psikolojik ve cinsel taci-
ze uğramamaları ve bu tür tacizlere uğramış olanların daha fazla za-
rar görmemeleri için gerekli önlemleri almakla yükümlüdür.
” Aynı
maddenin 3. fıkrasına göre ise “
İşverenin yukarıdaki hükümler dâhil,
kanuna ve sözleşmeye aykırı davranışı nedeniyle işçinin ölümü, vücut
bütünlüğünün zedelenmesi veya kişilik haklarının ihlaline bağlı zarar-
ların tazmini, sözleşmeye aykırılıktan doğan sorumluluk hükümlerine
tabidir.
”
Dolayısıyla TBK ile birlikte Türk hukukunda, işverene açıkça iş-
çinin kişiliğini koruma ve saygı gösterme yükümlülüğü getirilmiş ve
mobbing
uygulamalarına karşı doğrudan dayanak olabilecek bir hü-
küm sağlanmıştır. Ayrıca işçinin, genel hükümlere dayanarak kişilik
haklarının ihlali dolayısıyla manevi tazminat talep edebilmesinin yanı
sıra işverenin iş hukuku kapsamındaki yükümlülüklerine aykırılık se-
bebiyle de tazminat talebinde bulunabileceği açıkça ortaya konmuştur.
Yargıtay Kararları Işığında
Mobbing
in Şartları
Yargıtay’ın TBK döneminde
mobbing
ile ilgili çeşitli kararları bu-
lunur, bu kararlardanYargıtay’ın
mobbing
konusunda çeşitli ilkeleri or-
taya koyduğu 3 karar göze çarpar.
Genel Prensipler
Bu kararlardan ilki Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 25.09.2013
tarihli
3
kararıdır. Karara konu olan olayda bir bankanın hukuk departma-
nında 14 yıldır aralıksız olarak çalışan bir avukat 9 ay boyunca 30 kez
yer değiştirilmek suretiyle farklı illerde görevlendirilir ve bunun üzerine
mobbing
sebebiyle maddi ve manevi tazminat talebinde bulunur.
Hem Hukuk Genel Kurulu tarafından teyit edilen Yargıtay 9. Hu-
kuk Dairesi’nin kararında hem de Hukuk Genel Kurulu’nun kararında
4
290
HUKUK POSTASI 2015
3
Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 25.09.2013 tarihli, 2012/9-1925 E., 2013/1407 K. sayılı
kararı.
4
Yargıtay 9. Hukuk Dairesi’nin 28.02.2012 tarihli ve 2009/30916 E., 2012/6093 K. sayılı kararı.