Previous Page  330 / 489 Next Page
Information
Show Menu
Previous Page 330 / 489 Next Page
Page Background

ken,diğer yandan feshin sonucuna bağlı olan tazminatların is-

tenmesi doğru olmaz.

Somut olayda mahkemece davacı işçinin işe iadesine karar ve-

rilmesi yanında ihbar tazminatının da hüküm altına alınması

hatalıdır.”

Söz konusu hüküm uyarınca uygulamada, feshin geçerli sebebe

dayanmadığının tespitinden sonra işe alınmayan işçinin alacaklarını

yeni bir dava açarak talep etmesi gerekmektedir. Ancak uygulama dü-

şünüldüğünde, feshin geçersizliği yönünde tespit kararı verilirken, iş-

çinin yasal suresi içinde işverene başvurup başvurmayacağı ve yine iş-

veren tarafından işe alınıp alınmayacağı hükmün verilmesi sırasında

belirli değildir

3

. Bu nedenle, tazminatın tahsiline ilişkin bir hüküm ve-

rilmesi o aşamada mümkün olmayacaktır.

İşçinin işe başlamayı reddetmesi

İş Kanunu m. 21/5 uyarınca; işçi kesinleşen mahkeme veya özel

hakem kararının tebliğinden itibaren on işgünü içinde işe başlamak

için işverene başvuruda bulunmak zorundadır. İşçi bu süre içinde baş-

vuruda bulunmaz ise, işverence yapılmış olan fesih geçerli bir fesih sa-

yılır ve işveren sadece bunun hukuki sonuçları ile sorumlu olur.

Söz konusu kanun hükmünde açıkça belirtildiği üzere, mahkeme

kararının kesinleşmesi üzerine on işgünü içerisinde mutlaka işverene

başvurulmalıdır.

İşverenin işçiyi işe başlatma davetine rağmen işçinin işe başlama-

yı reddetmesi söz konusu olabilir. Bu durumda, İş Kanunu m.21’de dü-

zenlenen hakların nasıl etkileneceği önem taşır.

İşçinin usulüne uygun bir davet üzerine işe başlamayı reddetmesi,

Yargıtay tarafından, yapılmış olan feshi geçerli hale getiren bir davra-

nış olarak değerlendirilmektedir. Yargıtay 9. Hukuk Dairesi’nin ve de

Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun bu yönde birçok kararının bulundu-

ğu görülmektedir

4

.

314

HUKUK POSTASI 2014

3

Süzek, s. 631.

4

Bkz. Yargıtay 9. Hukuk Dairesi’nin 11.06.2007 tarihli, 2007/15603 E., 2007/18639 K. sayılı ka-

rarı; Yargıtay Hukuk Genel Kurulu’nun 16.04.2014 tarihli, 2013/22-1106 E., 2014/538 K. sayı-

lı kararı. Kaynak:

www.kazanci.com.tr

.